Information Curating: zou het ooit lukken?

Al een paar jaar is in de V.S. het woord “curating” of “curator” in zwang. En wel in de betekenis van de museum conservator. Wikipedia: “Een “conservator” (soms ook curator genoemd) is een beheerder van een verzameling van voorwerpen of gegevens met artistieke of wetenschappelijke waarde.”

In Nederland slaat het woord “curator” van informatie niet aan, volgens mij omdat het nogal negatief geladen is als beheerder van faillissementen. Ik zie mensen zoeken naar een beter woord. Bibliothecaris dekt de lading ook niet meer, was hij vroeger degene die unieke content ontsloot voor abonnees, inmiddels is de bibliotheek meer een soort museum voor boeken geworden. Informatiemanager zou het kunnen zijn… hoewel ik het een beetje droogkloterig vind. We zullen wel opgescheept blijven zitten met “curator”, net als dat we nooit aan de woorden “browser” en “rss” zijn ontsnapt. Dus laat ik de semantische discussie los.

Waarom is een goede curator zo ongelooflijk hard nodig?

Vrijwel ál mijn klanten lopen met hetzelfde probleem rond: de juiste mensen en de juiste informatie rond hun thema bij elkaar brengen zodat er tot hándelen kan worden overgegaan. Wikipedia: “de formule K=f(IEV*A) staat voor: Kennis is een functie van informatie, ervaringen, vaardigheden en attitude” (Matthieu Weggeman). Kennis geeft richting aan het handelen. Mijn klanten komen uit de maatschappelijke hoek. Ze maken zich druk over thema’s als duurzaamheid, een vitaal platteland, ontwikkelingssamenwerking, vrijwilligerswerk, onderwijs etcetera. Ze willen mensen helpen om anderen te leren kennen die met hetzelfde bezig zijn (netwerken), en ze willen toegang bieden tot hoogwaardige informatie en verhalen over dat thema.

Ze hopen vaak dat de inzet van Social Media een oplossing is. Dit neigt helaas naar nieuwerwets techno-fetishisme. Vroeger dachten we dat databanken kennisbanken waren en oh wat hebben we ons daarin vergist!!! Techniek is een gereedschap waarmee ménsen de oplossing dichterbij kunnen brengen.

Je hebt iemand, of misschien wel een hoop iemanden nodig, die de rol van beheerder, conservator, ontsluiter van de informatie rond dat thema op zich nemen. Mensen dus, niet een machine, niet een databank, niet een mashup van social media. Mensen die verhalen verzamelen, bundelen, maken, filmen, fotograferen, schrijven, publiceren, filteren, waarde eraan toevoegen, groeperen, aanvullen, actualiseren, in context zetten, betekenis geven, opnieuw ontsluiten, monitoren, de dialoog faciliteren, experts opsporen en uitnodigen. En je hebt iemand nodig die mensen opspoort en aan elkaar verbindt die passie voor het onderwerp hebben, er een mooi verhaal over kunnen en willen vertellen, autoriteit hebben.

Waarom lukt dat dan niet?

Ik zet een aantal factoren op een rij die hier spelen. Ik hou het even bij die opsomming want elk antwoord op deze vraag is waarschijnlijk een blogpost op zich. En die komen er dus waarschijnlijk ook.

• Niet iedereen die interessante informatie heeft, is in staat om die vast te leggen. Ze beheersen een aantal vaardigheden niet. De technologische vaardigheden: filmen, opnemen, fotograferen, bloggen en dat dan ook publiceren. En de vaardigheid om het zó te vertellen dat een ontvanger het weer kan mixen met zijn eigen ervaringen, vaardigheden en attitude zodat het richting geeft aan zijn handelen.
• Niet iedereen die interessante informatie heeft, is bereid die te delen. Er leven nog heel veel mensen in het paradigma van “kennis is macht” en nog niet in “delen is vermenigvuldigen”.
• De technologie laat ons in de steek. Ja met Social Media en Web 2.0 is er hele laagdrempelige, gebruiksvriendelijke en goedkope technologie gekomen waarmee iedereen zijn eigen verhaal kan vertellen. Maar het aan elkaar knopen en opnieuw publiceren (alles wat ik hierboven beschreef) werkt nog voor geen meter. Het líjkt wel alsof we overal een mashup van kunnen maken, maar er staan om al die platforms nog behoorlijk hoge muren. Ze kunnen maar erg slecht met elkaar praten.
• Het is niet altijd duidelijk aan wat voor soort informatie behoefte is. Je kan wel een thema hebben: “energieneutraal bouwen”, “een vitaal platteland”, “duurzaam hoger onderwijs”. Maar hoe ziet dat er dan uit? Wie houden zich ermee bezig? Tegen welke problemen lopen zij aan? Welke vragen lopen zij mee rond? Hiermee hangt ook samen dat veel mensen denken dat, als je iets vraagt, je laat zien dat je iets niet weet of niet kan. Vragen is éng.
• Misschien zijn er nog meer redenen? Als je er weet, wil je ze dan delen in de comments? Misschien kan ik daar dan ook weer op aanhaken.

Ik heb het gevoel dat de afgelopen 5 jaar van mijn zelfstandige praktijk nu samenvloeien, het wordt steeds duidelijker dat het feit dat “curating” zo lastig is, een heel belangrijk element is bij de vragen van mijn klanten. Ik ga in volgende blogposts dieper op dit probleem in. En ik hoop dat jullie, net als voorgaande jaren, weer met mij in dialoog willen gaan hierover. Misschien komen we samen met oplossingen.

Interessante artikelen elders:

Steve Rubel: The Digital Curator in Your Future
Christy Barksdale: Content Curation: Bringing Order to Information Overload
Robert Gaal: De oplossing voor je information overload: de curator

Oh ja, er wordt vrij veel geschreven over “real time curating”. Dat gaat net even verder dan wat ik hier beschrijf: mensen willen dat het “real time” is. Dus je kan dan denken aan verslaglegging van een evenement of een crisis of ramp.

Frank Meeuwsen schreef hierover in “begint het tijdperk van real time curators?”

Robert Scoble beschreef “the seven needs of real time curators”