Dit verhaal gaat over de Quizmaster. Het gaat over twijfelen, je eigen koers varen en over vertrouwen op je eigen oordeel. En ook een beetje over relaxen.
Ik neem je even mee naar een scene uit Slumdog Millionaire. Jamal speelt mee in “who wants to be a millionaire” (Wij kennen het als “weekend miljonair”). Het draait inmiddels om 10 miljoen Rupees. De vraag is al gesteld, en het is duidelijk dat Jamal het antwoord niet weet. Voordat hij kan antwoorden is er reclamepauze. Jamal gaat naar de wc en de quizmaster wast zijn handen. De quizmaster spreekt hem aan en zegt “je gaat winnen, het is je bestemming”. Jamal neemt het met een korreltje zout maar als hij uit de wc komt ziet hij in de waterdamp op de spiegel de letter B geschreven. Jamal weet zeker dat hij moet gokken. Hij weet alleen niet of de quizmaster hem wil helpen of wil hinderen. Moet hij erop vertrouwen dat deze man hem wil helpen, en zijn advies opvolgen? Of wil de quizmaster juist niet dat Jamal wint…?
De Quizmaster als metafoor… voor keuzestress!
De Quizmaster is een metafoor voor iets wat ik vaak meemaak. Ik word voor een keuze gesteld of krijg een schitterende kans. Mijn keuze voelt belangrijk, alsof hij veel invloed zal hebben op de rest van mijn leven. Tegelijk kan ik de gevolgen van mijn keuze niet overzien. Het zijn van die splitsingen in het leven, ik weet dat ik maar één van de paden in kan slaan.
Ik ben geneigd keuzes erg serieus te nemen. Ik wil het graag goed doen, of ik wil mezelf en anderen niet benadelen door de “verkeerde” keuze te maken. Ik wil mijn keuze goed doorvoelen, de tijd nemen om een knop door te hakken, hoe “random” dat doorhakken uiteindelijk ook voelt. Misschien ben ik bang om dingen te missen, bang voor wat ik uitsluit als ik kies. Terwijl het feitelijk totaal onbekend is wat de gevolgen van mijn keuze zijn. Wat ik ook kies, het resultaat hangt af van mijn inspanning ná mijn keuze.
Ik heb zo mijn eigen weg ontwikkeld bij het maken van keuzes. Ik weet dat ik van ja naar nee naar misschien naar ja naar nee tenzij of ja mits ga. Daar kan ik soms heel lang, soms heel kort over doen. En uiteindelijk hak ik een knoop door, op hoop van zegen, wie niet waagt die niet wint, sprong in het diepe, nee heb je ja kan je krijgen, wat je hebt dat ken je al etcetera.
Vervolgens schotelt “het leven” mij allerhande situaties voor waarin ik hints krijg dat de andere keuze de juiste zou zijn geweest. Ik krijg bijvoorbeeld een kans om een gave opleiding te doen, besluit om in plaats daarvan ergens anders in te investeren en prompt komen er een paar klussen voorbij waarbij die competentie juist gevraagd wordt. Ken je dit?
Het gemene is niet dat hij je aan het twijfelen brengt over je keuze, het gemene is dat hij je überhaupt aan het denken zet.
Kennelijk tover ik een Quizmaster bij mijn keuzes. Ja, ik zeg toveren want ik ben geneigd om te denken dat een of andere entiteit mij die situaties voorschotelt. De Quizmaster… De signalen die ik denk te zien lijken erop te wijzen dat ik de verkeerde keuze heb gemaakt. Maar ik kan ze natuurlijk ook precies tegenovergesteld interpreteren. Wil hij me helpen of juist hinderen? Volgens mij is hij een etterbakje dat ik zelf in het leven roep, een soort magisch denken om te bewijzen hoe moeilijk kiezen eigenlijk wel niet is. Erg irritant die nieuwe twijfel wanneer ik eindelijk een knoop heb doorgehakt.
De oplossing? De Quizmaster is mijn vriend!
Om te beginnen creëer ik die Quizmaster natuurlijk zelf. Mijn keuze heeft een bepaalde tunnelvisie in het leven geroepen waardoor ik de dingen die zich aandienen in het licht van mijn keuze interpreteer. Maar dan nog is het waarschijnlijk wel een archetype ergens voor. Een manier van mijn onderbewuste om mij iets te leren…
Mensen die ik irritant vind, leren me vaak heel veel over mezelf. De Quizmaster leert me dat ik de keuze teveel zie als iets dat in graniet is uitgehouwen. Dat levert stress op want ik ben een “vrouw van mijn woord”. Terugkomen op een keuze is “not done”. Maar het is niet nodig zo streng te zijn voor mezelf. De keuzes zelf zijn namelijk vrij onbelangrijk. Of een keuze leidt tot succes zit hem in de toewijding en inspanning na de keuze. Dus ook als de keuze een ander mens betreft is niet de keuze zelf, maar de toewijding daarna van groot belang. Voor mij voelen ze na het kiezen echter ineens heel gewichtig. “Wie A zegt moet ook B zeggen” kreeg ik vroeger mee. Terugkomen op een keuze is onbetrouwbaar en wispelturig.
De Quizmaster is er om mijn keuzes steeds opnieuw te ijken. Om steeds opnieuw het proces van ja, nee, misschien, ja mits of nee tenzij in te gaan. Ik zal niet juist of verkeerd gekozen hebben maar ik zal telkens opnieuw weten of ik misschien niet alsnog op mijn schreden wil terugkeren om een andere weg te proberen. Want dat mag ook, daar wees een lieve vriendin mij zeer recent nog op. En als ik dat doe was de omweg gegarandeerd ook een onderdeel van míjn pad.
Het fijne van de Quizmaster is niet dat hij me aan het twijfelen brengt, maar dat hij me überhaupt aan het denken zet.
Anneke zegt
Mooi San, dank voor deze overdenking. Sta er zelf iets anders in: ik duik altijd in een keuze alsof mijn leven er van af hangt om vervolgens door verschillende quizmasters aan t twijfelen te worden gebracht.
Mooi verwoord.
Anneke
Olga zegt
Vriendin met de quizmaster, Dan wordt 2012 echt rock ’n roll! :)
Olga zegt
Eh…vrienden bedoelde ik… :))
Sanne Roemen zegt
Hihi Anneke, dat is ook een modus operandi van de Quizmaster inderdaad. :-D
@Olga ja he, is best een dingetje… nietwaar?
Minke zegt
Yeah!
Anne-Kee zegt
Wat een geweldig blog weer! En zo herkenbaar :-)
Sandra Pijl zegt
Ha Sanne, beetje latere reactie, maar: mooi beschreven inderdaad! Ik denk dat het klopt wat je zegt: de keuze an sich maakt niet heel veel uit, wel waar vanuit je het doet, en/of, zoals jij zegt, je toewijding erna.
Onze mind beinvloedt door dat die aan een beeld wil voldoen van jezelf dat (net) niet helemaal past bij jou of in het moment. Daar komt vaak de keuzestress vandaan volgens mij. Getrek tussen wat voor je klopt (in het moment) en wat je vanuit je mind wilt zeg maar.
Anyway, het deed me vooral ook denken aan dit wijze verhaal (waar ik zelf rust uithaal) waarin uitkomsten, ‘juistheid’ van keuzes of gebeurtenissen mooi belicht wordt. Vind je misschien leuk.
” Een oude man en zijn zoon hadden een kleine boerderij. Ze hadden maar één paard om te ploegen.
Op een dag was het paard verdwenen. ‘Vreselijk ‘ zeiden de buren, ‘wat een pech!’
‘Wie zal ’t zeggen’, zei de oude boer,’of het geluk is of ongeluk?’
Na een week keerde het paard terug en bracht vijf wilde paarden uit de bergen mee.
‘Wat een wonder’, zeiden de buren’, wat een geluk’.
‘Geluk of ongeluk. Wie zal het zeggen, zei de oude boer. De volgende morgen wilde de zoon één van de wilde paarden gaan temmen.
Hij viel eraf en brak zijn been.
‘Verschrikkelijk,wat een pech!’
‘Geluk, pech…?’
Soldaten kwamen in het dorp en haalden alle jonge mannen op om te vechten in de oorlog.
De zoon van de boer konden ze echter niet gebruiken, hij werd als enige gespaard!
‘Geluk…? Pech…? “
Sanne Roemen zegt
Ha Sandra, dankjewel voor je mooie reactie. Het klopt wat je zegt. En geweldig mooi die parabel van die boer. Kan het zijn dat ik die in Extremely Loud and Incredibly Close gelezen heb?
Sandra Pijl zegt
Het is een heel oud verhaal, parabel ja, (ik dacht Taoistisch maar weet niet zeker) wat je wel vaker tegenkomt. Of het in EL&IC heeft gestaan weet ik niet.
Leuk dat het aanslaat bij je. Lieve groet!
Eric Haas zegt
Sanne & Sandra (de “S” zit in de naam!),
Prachtige verhalen allebei. De quizmaster en de wijze boer…
En zoals al velen voor mij aangaven komt het ook voor mij heel herkenbaar voor.
Nog een kleine reflectie van mij hand over de “mind” waar Sandra het over heeft:
ik heb gemerkt dat, om een droom te kunnen realiseren, je die droom ook persoonlijk moet durven te leven. Een ideaal dat je nastreeft is over het algemeen iets dat je nu nog niet hebt/bent (daarom wil je het ook zo graag). Echter je zal – dat is iig mijn persoonlijk les – eerst als persoon moeten evolueren en congruent te worden met die droom (en dat waar het voor staat) alvorens je die droom kunt laten manifesteren. Een droom moet als het ware in je lijf en ziel zijn ingedaald. Er is niets mis met het nastreven van een ideaal, echter in dat ideaal schuilt niet de persoonlijke verwezenlijking en het ultieme genot of geluk. Dat kunnen we wellicht enkel ervaren in verbondenheid met elkaar en de mooie dingen in het nu.
En je zult begrijpen dat ik mij persoonlijk ergens in dat evolutie proces bevindt… :-)
Eric
Sanne Roemen zegt
Hee Eric, Dankjewel voor je uitgebreide reactie! Klinkt inderdaad alsof je het over je eigen weg hebt. En een herkenbare weg voor vele. Vooral voor pioniers.
Eric Haas zegt
Het betreft hier een opmerking die gestoeld is op een reflectie (vanuit een persoonlijke waarneming en ervaring) en toepassing kan vinden op het algemene… de deductie heette dat toch?
Sanne Roemen zegt
zoiets. En heel mooi. Ik vind het voor mijzelf wat aan de ingewikkelde kant, ook wat Sandra zei over mind. En laat de twijfel toe want die houdt me telkens weer scherp. Maar ik haak weer wel heel erg op het verhaal over die boer.