Mijn creatieve energie laat mij regelmatig in de steek. Ik ben er sowieso zo eentje die last minute pas echt goed presteert. En als je dus op je eigen weblog probeert waarde te leveren, en er geen externe deadlines zijn, dan moet alles uit jezelf komen. Ik zit niet eens te wachten op inspiratie! De lijst van mogelijke onderwerpen en kladjes is ellenlang.
Ik heb ook talloze trucs om mijzelf tot productie te bewegen: alle afleiding uitbannen, alleen die tools voor mijn neus die ik nodig heb om mijn ding te kunnen doen. En dan zit ik nog regelmatig daas naar mijn scherm te turen om vervolgens toch maar weer te gaan twitteren of schoonmaken.
Kan er wel eens angstig van worden. Als ik niet regelmatig wat schrijf, hoe blijf ik dan top of mind bij jullie? Dan onderhoud ik mijn web-presence niet en dan zak ik weg. Als ik niet schrijf over de onderwerpen waarvoor ik graag ingehuurd wil worden dan denken jullie ook niet aan mij als er eens een klus voorbij komt. Maar als ik obligaat ga produceren wordt het nog erger want dan is mijn persoonlijke sausje van humor en zelfkritiek er niet en dan herken ik mezelf niet in die tekst.
Zoals bij zoveel dingen helpt het heel erg om te ontdekken dat je niet de enige bent en die ander te horen vertellen hoe zij ermee omgaat. Onlangs verslond ik “Eat, Pray, Love” van Elizabeth Gilbert, een heerlijk herkenbaar boek dat mij tot schaterlachen en snikken bewoog. Dit jaar stond zij op de legendarische TED conferentie en vertelde ze over creativiteit. En nog geen vijf minuten later zit ik deze blogpost te tikken. Die houd ik erin, telkens als ik vastloop even deze presentatie kijken, bij wijze van smeerolie.
Karin zegt
Dank voor de tip Sanne. Love Liz!
karin r. zegt
dat boek heb ik vorige zomer gelezen.
http://www.met-k.com/archives/2008_08_01_archive.html
en het mooiste is dat ik het boek later kocht voor iemand anders waar ik bij dacht; jij hebt er wat aan. :-)
nu even het filmpje zien. (ik zag toen een interview bij oprah.)
Marco Raaphorst zegt
mooi verhaal. ook die van Elizabeth in de TED show (uhm).
ik geloof erg in gewoon aan de slag gaan en iets maken wat je zelf mooi vindt. welke waarde anderen eraan verbinden is een heel ander verhaal en bij meer succes zijn die meningen denk ik niet langer zuiver.
als ik mijn dochter zie tekenen dan zie ik hoe het werkt. hoe het bij haar werkt en bij mij. soms staat de tv aan. zij heeft een wit vel papier gepakt en tekent gewoon iets. soms gebeurt er iets op tv en kijkt ze naar rechts. haar pen schiet uit. maar in plaats van een nieuw velletje past ze de tekening gewoon wat aan. gewoon doorgaan en afmaken. er is niemand die die tekening van haar gaat goedkeuren. soms zeg ik dat het weer een mooie is. soms zelfs heel erg mooi. en soms tekent ze een tekening die ik heb gemaakt na. volgens mij alleen maar omdat ze dat leuk vindt. wil ze ook proberen. hoe dat voelt.
als ik zelf iets maak dan vind ik dat soms leuk. kloppen. goed voelen. soms krijg ik kippenvel. soms neem ik even afstand en kom terug om het te controleren. en als ik er niets meer aan kan verbeteren, of als verbeteringen het te perfect, te glad maak, dan hou ik op. dan is het klaar. publish!
Sanne Roemen zegt
Karin Bosveld: Any time!
Wow Karin r ik heb je stuk gelezen en daar gereageerd. Indrukwekkend.
En Marco, zoals jij over je dochter schrijft en je eigen proces dat is dan weer bijna een blogpost. Inspirerend!
Simône zegt
Sinds korte tijd ben ik actief op Twitter. Dagelijks komt er iets voorbij dat een linkje is naar een inspiratie. Zo ook Martijn Aslander die aangaf dat hij de TED Talks in Utrecht ging volgen. Er ging een belletje rinkelen. Had een collega er niet eens eerder over gesproken met vuur in haar ogen als ware het hernieuwde inspiratie….
Begin deze week heb ik het betoog van Elizabeth Gilbert gehoord. Want het is voor mij geen presenatie, geen lezing. Het is een bevlogen verhaal voor een ieder die aan een creatief proces werkt of deelneemt.
Dat kan groot of klein zijn, en heeft vele uitingsvormen. Voor mij is het m’n dissertatie. Het creatieve proces van na het analyseren er een verhaal van te maken dat raakt en op het scherpst van de snede het vraagstuk blood legt.
Heel herkenbaar is dan ook de passage in haar betoog over de singer/songwriter Wats die in de auto het meest voortreffelijkste lied binnenkrijgt maar geen pen en papier bij zich heeft en dan de rollen omdraait. Zich niet afhankelijk van het ene “geniale” moment maakt en zegt: Als je wilt dat ik je ga spelen en uitdragen dan kom je terug. Want je ziet toch dat ik bezich ben met rijden. Ik heb geen tijd voor je.
Schitterend! Zo ook bij deze schrijvende onderzoeker die in de randen van de dag de meest briljante ideëen krijgt maar dan wil wandelen, slapen, aan het koken is en denkt…nu heb ik het toch niet gemist? The touch of genuiss… nee kom maar terug als ik aan het werk ben. Ik ben er ik doe m’n ding en ik weet dat je op papier wilt komen…
Sanne Roemen zegt
Simône, geweldig he, zo’n dialoog met je inspiratie. Soms lijkt het alsof de ideeën haasje over spelen en heb ik de neiging om te zeggen “allemaal even stilzitten nu, ik krijg jullie zowat niet te pakken!”. Of je wilt ze bewaren voor later, voor als je even zonder zit. Eigenlijk kán dat dus ook best. Voor mij werkt het om ze te vangen in mijn GTD systeem. Of ik er dan ook wat mee doe is een tweede..