Een schitterend ongeluk? De kracht van Twitter

Wat is nou het allermooiste van Twitter (of vergelijkbare tools)?

Met Twitter kan je het allerbeste uit toeval halen, of de kans op een schitterend ‘ongeluk’ vergroten (serendipiteit). Slimme mensen, die aanwezig en alert zijn, sporen zo kansen en informatie op waarmee ze zelf verder komen of waarmee ze een ander van dienst kunnen zijn.

Mijn éminence grise zei ooit tegen mij: “ondernemen is geluk hebben: het geluk van de nieuwsgierige, het geluk van de aanwezige en het geluk van de ijverige”. Serendipiteit dus: je bent nieuwsgierig, dus je spoort relevante mensen en informatiebronnen op. Je bent aanwezig op die plekken waar je van dienst kan zijn, de juiste tijd, de juiste plaats. Je bent ijverig, dus bereid om de handen te laten wapperen en je rent niet meteen weg voor een beetje extra werk- of informatiedruk.

Twitter is wat mij betreft de ultieme plek voor serendipiteit / geluk omdat er veel mensen op zitten, die veel weten, die met interessante vragen rondlopen en die leuke dingen doen. En die daarover ook allemaal af en toe iets roepen. Je bent dus aanwezig op een plek waar je nieuwsgierigheid bevredigd wordt en waar je snel kan handelen als een relevante vraag voorbij komt. Een plek waar je ook kan roepen wat je doet, wat je weet, wat je kan en wat je te vragen hebt.

Bijvoorbeeld:

Je hebt een idee waarover je graag wat mensen wil laten meedenken. Die kan je een mail sturen, maar daarvoor is het nodig dat je weet wie je moet hebben en dat je hun mailadres hebt. Je kan er ook over twitteren. Dan lezen veel van jouw volgers het, en daar zitten dan mensen tussen die jou kunnen helpen waarvan je niet eens wist dat ze iets met het thema hadden. En nog mooier: zij kunnen jouw bericht doorsturen zodat ook hún volgers het zien. Je hoeft dus niet van tevoren te weten wie jou het beste kan helpen.

Je wilt je talent laten zien. Je kan natuurlijk gaan roepen hoe goed je wel niet bent. Dat zal niet zo geloofwaardig overkomen. Maar stel nou dat iemand ánders op twitter gaat roepen dat jij heel goed bent in wat je doet? Je hoeft dus niet meer zelf op te scheppen over je talenten.

Of je komt expertise tekort. Je hebt mensen nodig met andere talenten of kennis dan die van jou. Zodat je samen een project tot een goed einde kan brengen. Die mensen spoor je met het grootste gemak op via Twitter. De vraag “zeg ken jij iemand die…” kreeg ik tot ongeveer een jaar geleden zo’n vier keer per week in mijn mailbox. Nu niet meer, mensen stellen die vraag gewoon op Twitter. Het vinden van de juiste mensen gaat sneller en makkelijker.

Nóg meer informatiestromen? Nóg meer contacten?

Het bezwaar dat het allemaal wel een beetje veel is snap ik best. In deze tijd van een overdaad aan kennissen, zowel online als offline, zit je misschien niet op nog meer te wachten. En als meneer Dunbar zegt dat je met maximaal zo’n 148 mensen een bepaalde relatie kan onderhouden, mits ze er allemaal ongeveer evenveel energie in steken, dan weet je wel hoe laat het is met 500+ LinkedIn connections, 700 RSS feeds en 600 Twitter ‘friends’.

De oplossing lijkt om zuinig om te gaan met de mensen die je gaat volgen. Niet te veel, alleen mensen die je ook van andere dingen kent, of alleen ‘echte’ bekende experts. Dat is toch niet zo’n goed idee want daarmee verlaag je dus jouw kans op serendipiteit.