Reddeloos verloren zonder deadline?

Met mijn carrière als uitsteller ben ik al rond mijn geboorte begonnen. Ik was twee weken te laat. Zelf vind ik dat ik best op tijd was, ik heb mijn eigen verjaardag namelijk wel gehaald. De crèche heb ik ook uitgesteld. Ik had zo hard geen zin om daarheen te gaan dat mijn moeder in haar pogingen me af te leveren door verschillende omstanders is beschuldigd van kindermishandeling. Na twee keer dit circus opgevoerd te hebben hoefde ik niet meer van haar.
Toen mijn bed in Israel zich op een nacht plots middenin een vuurgevecht bleek te bevinden vond ik het nodig om me, na de waarschuwing naar de schuilkelder te gaan, nog één keer om te draaien. Overleven kan straks ook nog. Ik sliep door het hele gedonder heen. De volgende morgen was ik de enige die uitgeslapen was.
Het beëindigen van een relatie heb ik ooit zo lang uitgesteld dat hij er uiteindelijk ook niet zoveel zin meer in had en de kuierlatten nam. Dat scheelde toch weer een lastig gesprek.

Veel gezonde en verstandige keuzes heb ik jaren uitgesteld. Stoppen met roken, drinken, gezond eten, meer sporten, nieuwe brillenglazen. Het gekke is eigenlijk dat ik het uiteindelijk allemaal wél gedaan heb. En ik kan er niet de vinger op leggen wat maakte dat dat gebeurde. Sterker nog, stoppen met roken wilde ik helemaal niet. Ik ging naar een stopcursus omdat die betaald werd door de arbo verzekering. En ik ging om te bewijzen dat ik een verstokte roker was, dat het bij mijn identiteit hoorde en dat stoppen mij nooit zou gaan lukken. In de hoop dat men mij daarna met rust zou laten. Maar aan het eind van de dag had ik geen zin meer in een sigaret. Nooit meer eentje aangeraakt. Hoe dééd ik dat dan? De natuur, kogels, een gebroken hart, roofbouw op mijn lichaam, allemaal onvoldoende om mij in actie te krijgen. Een externe deadline helpt wel eens. Maar deadlines die ik mezelf opleg zijn uitermate fluïde. Dus daar zit het hem niet in.

En toen moest ik aan mijn ouders denken. Als ik als kind voor een taak stond die mij groots en ondoenlijk voorkwam, dan zeiden ze altijd “maak maar een beginnetje, en als het niet lukt komen we je helpen”. Dat helpen was uiteindelijk zelden nodig.
Ik denk dat daar bij mij de sweet spot zit. Ik ging gewoon een stukje wandelen, en de dag erna weer. Ik dronk een dagje niet, en de volgende dag ook niet. En soms wandel ik niet en drink ik wel en daar geniet ik dan ook lekker van.
Stoppen met procrastineren is denk ik ook groots en ondoenlijk. Vanaf nu maak ik alleen nog maar beginnetjes. En dan komt er ook vast wel eens iets af.