Uit de visuele mens-essentie die Marina Noordegraaf over mij maakte:
Waarom schieten labels tekort?
Ik heb verschillende namen / labels: “groepsfacilitator” “brainstormbegeleider” “internetspecialist”, “web 2.0 hofnar”, “lifehacker”, “informatiespecialist”, “managementadviseur” en ook “werknomade”. En dat is allemaal best nuttig, behalve als je op dat punt stopt met nadenken. Dit geldt voor iedereen die zichzelf labelt of die labels opgeplakt krijgt. Denk aan al die adviseurs, trainers, coaches en veranderingsmanagers. Want al die benamingen zijn eigenlijk woorden voor de instrumenten die wij gebruiken om doelen te bereiken. En die ik aan anderen aanreik om hen te helpen hun doelen te bereiken. En daar zit hem de kern van de zaak: wat is het doel, wat is de essentie van wat ik wil bereiken?
Waarom is de essentie zo belangrijk?
Om even bij mezelf te blijven: mijn essentie is dat ik zoveel mogelijk tijd en gedachten wil kunnen besteden aan de dingen die er volgens mij écht toe doen. Ik word blij van slimme en nieuwsgierige mensen om me heen, van creëren (samen of alleen), van uitwisseling, van problemen op hele simpele manieren oplossen. Van eenvoudige antwoorden op complexe vragen. Van paradigma veranderingen en aha!!! belevingen. En ik word ook blij van stilte, niets doen, wandelen, boeken lezen en met de katten op schoot zitten. Ik vind mijn familie en vrienden belangrijk en mijn eigen ontwikkeling ook. Ik word narrig van bullshit, van ‘gedoe eromheen’, van zinloos geouwehoer (ook van koetjes en kalfjes), van files, papierwinkels, procedures en hinderlijke regels. Om de essentie uit te leggen heb ik dus ook heel wat meer woorden nodig dan alleen een paar labels. Vandaar ook dat die labels best handig zijn.
Wat heb ik daarvoor nodig en wat juist helemaal niet?
Om samen te kunnen werken met andere vrije geesten heb ik beheersing van Web 2.0 instrumenten nodig, en heb ik het nodig dat die anderen die ook kunnen en willen gebruiken. Dus leer ik mijzelf bloggen, wiki’s gebruiken, taggen etc en als ik het dan snap dan leg ik het aan anderen uit en probeer ik ze te enthousiasmeren.
Daarnaast heb ik voor datzelfde doel nodig dat ik af en toe bij die mensen in de buurt kan zijn. En omdat ik de meeste ‘besprekingen’ tot de categorie ‘zinloos geouwehoer’ vind horen, kom ik liever samen om te co-werken of te borrelen. Dus ben ik een “werknomade”. En ik heb complexe vragen nodig en die kom ik vaker tegen wanneer ik andere mensen spreek die tegen complexe vragen aanlopen.
Voor stil en alleen of juist bij familie of vrienden zijn heb ik nodig dat ik gaten in mijn agenda kan slaan en dat mijn hoofd leeg genoeg is om van die stilte of mensen te kunnen genieten. Idem geldt voor wandelen, fietsen, katten op schoot en lezen / leren / ontwikkelen. Dus daarvoor dient mijn gereedschap “lifehacking” en “Getting Things Done”. Om slim mijn tijd te besteden, maar nog veel belangrijker: om een leeg hoofd te hebben!
En om te kunnen onstnappen aan regels en procedures, files en gedoe eromheen heb ik nodig dat ik geen baas heb, maar klanten (die ik dan weer liever partners noem).
En als ik dus die instrumenten handig inzet, dan kan ik veel aandacht en tijd geven aan de dingen waar ik blij van word en die ik belangrijk vind. Simpel he?
En zo kom ik gaandeweg steeds vaker tot de voor mij meest essentiële essentie: en dat is wanneer ik eraan bijdraag dat ánderen tot hun essentie komen!
Bij deze: denk eens na over jouw labels, en in hoeverre zij je instrumentarium benoemen en niet je essentie? En waar dragen die instrumenten dan aan bij? Of heb jij labels die wél je essentie benoemen? Hoe ben je daarop gekomen? Wat is jouw essentie? Schrijf erover in een reactie of laat je prikkelen tot een eigen blogpost. Als je dan een trackback maakt naar dit bericht komt er automatisch een link naar jouw artikel in de lijst met reacties. Ik ben benieuwd.
[edit 2 september: nieuw beeld geplaatst met Engelse tekstcorrecties. Met dank aan Natasha Cloutier]
Marina zegt
Hee Sanne, je post werkt nog lekker door.
Denkende over mijn essentie komt Michelangelo als beeld naar boven. Op de vraag hoe hij toch zulke mooie beelden kon maken uit grove stukken steen, antwoordde hij:
“Ik vorm niet de steen om tot een beeld,
ik bevrijd het beeld dat in de steen zit opgesloten”
Daar zit ergens de clou tot mijn essentie. Ik pruttel vrolijk nog wat verder. Dank voor het prikkelen van mijn hersenpan!
Willemijn zegt
Ha Sanne,
Wat een verademing om dit te lezen.
Al jaren ben ik bezig met labeltjes voor op visitekaartjes. En iedere keer weer denk ik zo’n kaartje is te klein om alles op te zetten. Dus heb ik er geen of heel veel waar je uit mag kiezen. En dan weten mensen nog niet wat je doet.
Op het digitale vlak kom ik graag een keer van je leren, want dat klinkt toch als een uitkomst.
Nu ben ik op het punt dat ik op kaartjes ga schrijven wat ik het liefst doe… (die poezen op schoot vind ik een goeie!!!) of wandelen in het bas, mensen kijken vanaf een terrasje. De mogelijkheden zijn eindeloos. Oja vrijdag naar Naamlooz is ook een goeie. Tot vrijdag!
Annedien Hoen zegt
Maar is ‘essentie’ niet ook een label voor iets? Voorbijgaan aan het gereedschap is één, jezelf definiëren aan de hand van je karakter, talenten en voorkeuren is het volgende, maar ligt daar voorbij niet weer een vorm waar je jezelf ook van zou kunnen losmaken? Je bent geen hamer omdat je niet je gereedschap bent, je bent geen timmerman omdat je, als de situatie daar om vraagt, net zo gemakkelijk als stukadoor een probleem zou oplossen … maar wat ligt daar voorbij? Wat gebeurt er precies met jou als je een ander helpt zijn of haar essentie te ontdekken?
Taco Jan Osinga zegt
Boeiende reflectie. Leuk om te lezen!
Eigenlijk gebruik ik helemaal geen labels. Ik ben me er ieder geval nu niet bewust van…
Marina zegt
@ annedien
mooie vragen die je daar stelt.
omdat ik het plaatje in de post gemaakt hebt, wil ik nog even toelichten dat de hamer en de timmerman zijn bedoeld als metafoor en niet als label of karikatuur an sich.
Ik weet niet of je de visuele essentie van Sanne gezien hebt? Als je vraagt: “wat ligt daar voorbij?” dan is die vraag misschien wel hét antwoord. Blijf jezelf vragen stellen, zijn de grenzen die we zien echt?
Mooi om te zien dat Sanne’s post nou juist dát met jou doet: je gaat jezelf (en de ander) vragen stellen. En daar zou wel eens de essentie van Sanne kunnen zitten …
Sanne Roemen zegt
Ha, Annedien. Wat gebeurt er met mij als ik een ander help zijn of haar essentie te ontdekken? Een prikkelende vraag waar ik lang op heb lopen broeden en waarvan ik je het antwoord schuldig blijf. Ik voel hem wel maar heb er geen woorden voor. Het is ook geen punt, geen moment, niet ingekaderd ofzo. Het is misschien dat gevoel dat als behang achter mijn leven hangt en klinkt als “wat heb ik het toch fijn”.
Essentie is misschien inderdaad tegelijk een label en het ontdoen van labels. Wat als er nou helemaal geen woorden zouden bestaan?
Ha, Marina. Ik krijg face to face nog steeds talloze enthousiaste reacties van mensen. Dat wilde ik je nog even meegeven. En leuk dat je ingaat op de vraag van Annedien. Wanneer mensen in de reacties met elkaar in gesprek gaan vind ik het bloggen op zijn leukst.
ingeborg van meggelen zegt
hoi sanne
ineens kom ik dit weer tegen doordat ik mezelf ergens een spin in het web noem…en dan google op spin in web, en jou naam tegen kom en dan die van de hamer, die noemde je van de zomer ook op de borrel met Rikkert..
tja…als ik dan dus geen spin in web ben, wat dan wel? goeie vraag…wie ben ik in essentie? ga er morgen op een netwerk avond nog eens verder mee stoeien…je hoort weer…misschien zoiets als iemand die mensen een stapje verder wil helpen op hun reis…of mee wil lopen …wherever and whenever…
groetjes Ingeborg