Dat was Rick…
Ik maak mijn zin niet af. Besef dat ik tegen de leegte praat. Het galmt nog na. Na vijf jaar nog die reflexen. Al die loze mededelingen.
Zo, effe zitten.
Tegen wie zeg ik dat.
Hoe heet die ene schilder ook alweer? Die van die dromerige, donkere beelden maakt. Maakte? Leeft hij nog? Zijn naam waart rond in mijn hoofd, rent ongrijpbaar een stukje voor me uit. Ik zie telkens slechts een schaduw of een flard van haar jurk.
Ik kan het jou niet meer vragen.
Ach toch, het ligt op het puntje van mijn tong.