Welke lading geef ik aan het woord “Durf”?
Is het lef, moed, optimisme, naïviteit, bluf, onbezonnenheid? Is het het tegenovergestelde van angst? Andere bloggers in deze estafette leggen de link met ‘je kop boven het maaiveld uitsteken’ en met risico’s nemen. Logisch. Sommige mensen vinden dat ik dat doe, mijn kop boven het maaiveld uitsteken en risico’s nemen. Heb ik ze misschien wel een beetje bij geholpen door deze blogpost over enge dingen doen. Zelf denk ik dan ‘ben ik nou zo dom? welk maaiveld, wat voor risico’s?’.
Oud zeer!
Laat ik bij het begin beginnen en dat wordt heel persoonlijk. In interactie met anderen gelden ongeschreven regels. Op de lagere school ontdekte ik dat doordat ik van alles deed wat niet door de sociale beugel kon. Bijvoorbeeld voor “sukkels” opkomen, of met mijn Elvis Presley pak aan naar school of gewoon ijverig zijn en mijn best doen. Die dingen deed ik niet omdat ik dat durfde maar omdat ik daar zin in had. Ik had geen idee dat dat maar stom gevonden werd. En dan word je door andere kinderen soms hard afgerekend, van uitjouwen en uitlachen tot pesten en soms zelfs slaan. Ik werd daar teruggetrokken van omdat ik niet doorhad wat de regels waren, dus ik durfde niet meer te experimenteren. Wat ik ook had kunnen doen was zelf gaan pesten en uitlachen en schelden. Maar daar had ik niet zo’n zin in.
Volgens mij hebben aardig wat mensen als kind zoiets meegemaakt. Je wilt ‘jezelf’ zijn, experimenteren, dingen ontdekken, groeien. Je wordt daarop soms afgerekend en dan word je verlegen of een pestkop (kort door de bocht gezegd). Uiteindelijk ontwikkelen de meeste mensen een gevoel voor sociale grenzen en gaan ze zich “normaal” gedragen. In mijn ogen zit ‘durven’ in die momenten dat je teruggaat naar dat kind vóór dat het zich die ongeschreven regels eigen maakte, het kind van voor de harde les:
- het kind dat zichzelf uitnodigt bij het spel van de anderen
- het kind dat het voortouw neemt en anderen iets uitlegt
- het kind dat zijn tekening trots laat zien
- het kind dat durft te vragen
- het kind dat een zandkasteel bouwt op het randje van de zee
- het kind dat zijn zelfgemaakte carnavalsoutfit naar school aan doet
Dan merk je soms dat je daarvoor niet uitgelachen wordt, maar dat je juist applaus krijgt en complimenten en constructieve reacties. Hee, dan wordt durven ineens heel leuk!
Het vergrootglas van het sociale internet
Web 2.0 maakt durven nog leuker (en enger) De media doen altijd al rare dingen met mensen. Een van de grootste mysteries vind ik bijvoorbeeld dat vroeger in het T.V. programma “All You Need is Love” mensen hele enge dingen deden om iemand de liefde te verklaren. Dan vroeg Robert ten Brink aan ze “waarom heb je hem / haar dit nog nooit verteld?” en dan zeiden ze bijna allemaal “dat durfde ik niet”. Nou breekt me de klomp! Rechtstreeks, zonder camera’s durven ze niet, en voor een gigantisch kijkerspubliek ineens wel! Als mensen eenmaal in de spotlight staan, durven ze ineens veel meer. En web2.0 is een medium waarmee iedereen zijn eigen spotlight op zichzelf kan richten.
Sommige mensen laten op internet heel veel van zichzelf zien. Creativiteit: foto’s, muziek, filmpjes, gedichten of artikelen. Soms hele persoonlijke dingen, soms misschien een beetje genant, of ‘gewaagd’. En heel erg vaak worden ze dan NIET uitgelachen, krijgen ze juist applaus en complimenten en constructieve reacties. En dan heeft internet ook nog eens het versterkende effect dat die hele show, inclusief applaus, altijd terug te vinden is, dus niet in een moment bevroren. Voor het oog van velen krijgen de creators complimenten van andere creators die ook complimenten krijgen. En andere mensen zien dat het leuk kan zijn en die gaan dan ineens ook van alles zitten durven. (Dan heb ik het natuurlijk niet over foto’s van hoe jij in een dronken bui halfnaakt op het biljart stond te dansen tijdens een vrijdagmiddagborrel he? Dat is geen durven meer, dat is tsja… gewoon erg onhandig.)
Afgaan op het internet doet ook pijn!
Dat klopt. Kritiek en stomme fouten worden ook uitvergroot op het internet. Iemand klaagt over Dell en binnen de kortste keren is die klacht het allereerste zoekresultaat in Google. Als je daar echter slim mee omgaat, en het probleem gracieus oplost, zichtbaar voor iedereen, op het podium dat voor jou gecreëerd is dan kan dat wederom applaus opleveren en je reputatie versterken. UPC heeft dat gedaan met het webcare team dat klachten in de blogosphere opspoort en zichtbaar met oplossingen komt.
Kortom, durven is leuk en ook best slim om te doen. Je gaat merken dat dingen veel vaker wél dan niet lukken. Je ervaart dat mensen vaker positief reageren dan negatief. En daar ga je dan weer meer van durven en zo komen veranderingen op gang, krijgen ze momentum en wordt de wereld leuker.
Ben ik nou zo dom, welk maaiveld, welke risico’s?
Als je zichtbaar durft en mensen om je heen durven ook meer en meer, dan wordt het maaiveld van jouw realiteit steeds hoger, dan staat niet alleen maar jouw koppie daar bovenuit te prijken, maar dan sta je er samen! Dat maaiveld is best een mooie plek. Het risico dat het lukt, dat je gaat blozen omdat je een publiek compliment krijgt, het risico dat je je eigen talenten ontdekt en daar ook op aangesproken wordt. Dat risico neem ik met plezier. Dan maar dom, naïef, pathologisch optimistisch, moedig of onbezonnen. De Sanne die niets meer durfde, daar heb ik gelukkig vrij snel afscheid van genomen, die was niet zo heel interessant om te zijn.
Dit ‘stokje’ kreeg ik doorgegeven door Gerjanne Tiemens, en het is opgestart door Corne Kox van de Hanzehogeschool in het kader van 210 jaar durf! Ik geef het stokje door aan Noor Bongers, oprichter van Stichting Great Place to Live. Omdat zij zelf heel veel durft, en er een vak van heeft gemaakt om andere durfals om zich heen te verzamelen.
Gerjanne Tiemens zegt
Lieve Sanne, wat een prachtig stuk over Durf! Treffender dan dit heb ik het niet verwoord gezien, dank je wel!
Corne Kox zegt
Sanne, super bedankt voor deze schitterende bijdrage!
Marco Raaphorst zegt
prachtig verhaal. herkenning.
gewoon jezelf zijn is het volgens mij. en verlaagd bewustzijn.
bij mijn dochter zie ik dat verlaagd bewustzijn regelmatig. prachtig om te zien.
Mijndert zegt
Wat een prachtig artikel, Sanne. Heeft mij erg geïnspireerd. Dank je! :-)
Bobbink SEO zegt
Erg goed geschreven artikel! Erg inspirerend ook, zulke artikelen mag je vaker schrijven :D
riekus zegt
Mooi artikel Sanne! Het stuk over dat het best goed toeven kan zijn boven het maaiveld vind ik goed omschreven. Dat je de vergelijking met het ‘naieve’, creatieve, speelse wereldbeeld van een kind erbij betrekt maakt het compleet.
karin r. zegt
ik merk alleen
(tijdens mijn werk
met kinderen)
dat daar ook al
verschillen zijn
in hoe een kind
onbezorgd durft
of minder, of niet. …
Marco Raaphorst zegt
kinderen die apathisch de wereld in kijken. ik heb het gezien toen ik zelf een dochter kreeg. kinderen van 2 jaar waarvan je weet: oeps, er zit iets niet goed. kinderen die op die leeftijd al niet echt communiceren. die niet eens een ander durven aan te kijken. die dan al bang zijn voor contact. veel is volgens mij de schuld van de ouders. jouw kind is echt het resultaat van jezelf.
Marco Raaphorst zegt
@sanne: ja, verschrikkelijk. en ik zeg er maar niets van. ik denk dat het waar is, maar misschien ook niet. zo lastig. ik heb er bij gestaan. ouders die boos werden op hun kind om een mega domme reden. ik dacht: jullie traumatiseren de kinderen. maar ik hoop dat ik ongelijk heb. vrijheid en stimulans is misschien voor mij het belangrijkste als het om mijn dochter gaat. lef. en ze heeft zoveel lef. prachtig om te zien.
Sanne Roemen zegt
allemaal: wat een heerlijke reacties! Krijg helemaal zin in nog meer van dit soort teksten. Even kijken of die er ook in zitten.
@karin r. dat is precies wat ik bedoel. Mijn eigen durf was ook al zeer jong in de kiem gesmoord. Voor elke keer dat het enthousiasme en de durf van een kind negatief beoordeeld wordt, zijn volgens mij wel 100 aanmoedigingen en complimenten nodig om weer over die angst heen te kunnen stappen. Laat liefst geen enkele kans om ze te sterken en stimuleren, liggen.
karin r. zegt
@Sanne:
misschien wel de
belangrijkste reden
dat ik me genoodzaakt voelde
met kinderen te werken.
en dan bedoel ik met
genoodzaakt,
als in een golf in m’n buik.
Sanne Roemen zegt
@marco raaphorst: hartverscheurend kan dat zijn.
@karin r: dat vind ik mooi!
Mijn 2cents: vooral als het om kinderen gaat, is het bij mij elke dag nationale complimenten dag.
Sanne Roemen zegt
As we speak: mijn achterbuurman is buiten aan het klussen en scheldt zijn zoontje verrot, elke keer als het joch zijn koppie uit het raam steekt omdat hij wil kijken. Auw! En ik DURF er inderdaad niets van te zeggen. Auw!
karin r. zegt
stond net in de rij
bij de kassa.
komt er een jongetje
in een AH auto en wil eruit.
‘sukkel, je hebt je gordel nog om.’
zegt zijn moeder.
…
‘hij heeft in iedergeval wel door
zijn gordel netjes om te doen.’
was mijn repliek.
(weliswaar met rode konen.)
Annedien Hoen | Business Coach zegt
@karin r.
Wat goed! Kinderen zijn om de een of andere vreemde reden ‘vogelvrij’ in de meeste maatschappijen, ook in de onze. Maar een kind is afhankelijk en kan zichzelf niet beschermen, dat moeten volwassenen doen. Liefdevol een veilige situatie scheppen- en ‘liefdevol’ betekent soms meedogenloos kinderen in bescherming nemen. Die ene opmerking van jou kan het hele wereldbeeld van dat jongetje veranderen, het zal niet minder pijn doen dat zijn moeder hem een sukkel noemt, maar misschien dat het hem wel leert dat niet iederéén zich als passieve toeschouwer opstelt. Of misschien dat zelfs die moeder aan het denken gezet wordt, hoewel er op fundamenteel niveau natuurlijk wel iets flink mis is als je je kind ‘sukkel’ noemt (waarschijnlijk zelf ook niet al te fijn behandeld als kind als je je gevoel van superioreit en macht bij kinderen vandaan moet halen) en de meeste mensen liever hun verborgen pijn blijven afreageren dan dat ze het in de ogen durven te kijken. (Durven…da’s een goed idee.)
Als je ook kijkt naar de ‘veilige context’ van school dan klopt daar ook niet veel van. Er wordt niet opgetreden tegen kinderen die andere kinderen met een Elvis-pak pesten. Boodschap: You’re on your own, kiddo.
Ik merk zelf dat mensen als ze bij mij in de buurt zijn vaak wat ‘gekker’ durven te doen dan ze normaal doen en ik zie ook hoeveel plezier ze dan hebben. Mensen voelen het als je geen oordeel hebt, bereid bent om voor kinderen op te komen en daarmee ook voor het ‘kind in hen’. Er komt dan een stroom (creatieve) energie op gang, mensen zijn minder strategisch. En wat me opvalt: de meeste mensen zijn “maf”! :) Mensen die dat niet lijken te zijn doen vaak maar alsof. Grappen, grollen, dollen- we vinden het heerlijk! Dat wil niet zeggen dat er dan niks tot stand komt of dat ‘serieuze zaken’ niet aan de orde komen.
We willen spelen, vonken van humor ervaren, elkaar plagen en liefhebben. En Sanne, ik vind je tof! (Maar dat wist je al… <3)
Sanne Roemen zegt
Ha Annedien! Ik jou ook. Je gebruikt het woord ‘maf’ en ik herinner me ineens dat ik onlangs een afspraak had met iemand van een ministerie. Hij was niet zo’n stereotiep van een ambtenaar, maar ik had toch het idee dat je op een ministerie wel heel sterk in je schoenen moet staan om een beetje maf te blijven. Maar: na een uurtje kletsen gingen we wat eten halen en toen ging hij huppelen en hij kirde bijna van de pret!!!
Herman Kopinga zegt
Sanne, het zijn stukken als deze waarmee jij niet alleen laat zien een scherpe geest te hebben maar dit ook kunt delen met een groter publiek.
Oh wat word ik er oprecht blij van als ik dit lees. Weinig pretenties en veel wijsheid. Petje af!
Sanne Roemen zegt
Herman *bloos* & dank. Ik heb nog iets ontdekt over dat maaiveld: als je je kop erbovenuit steekt, heb je een prachtig uitzicht!
mf zegt
Alleen de reacties zijn al een heel hoofdstuk op zich, top!